Γράφω εντελώς αβίαστα, σαν να μιλάω σε αδέρφια που δεν είχα ποτέ, σε πραγματικούς φίλους που ΄χα την τύχη να έχω για πάντα. Πανελλήνιες. Μοναδική Εμπειρία. Αν με ρωτήσετε, δεν θέλω άλλο, έχω χορτάσει. Τι αληθινά αλλοτριωτική διαδικασία! Υπήρχαν στιγμές που πραγματικά ένιωθα ότι έχανα τον εαυτό μου. Ξέρω ότι πολλοί από εσάς το νιώσατε, αν όχι όλοι. Θα επικαλεστώ μία φράση της Ελένης Ακρίτα από ένα υπέρτατο έργο της, που με συγκίνησε: « Μην χαλάς την καρδιά σου καρδιά μου» . Δεν φταίμε εμείς πράγματι που ήρθαν έτσι τα πράγματα κάθε εποχή έχει τις δικές της δυσκολίες δεν λένε; Εμείς λοιπόν γιατί να αποτελέσουμε εξαίρεση; Τα γράφω όλα αυτά ενώ διαβάζω Αριστοτέλη, ενώ θέλω να ξεχαστώ, γενικώς να ξεφύγω… Δεν θέλω να φανώ απαισιόδοξη. Απεναντίας είμαι πολύ αισιόδοξη. Πιστεύω στη νέα γενιά, στο μυαλό και στην ψυχή μας. Βαθιά μέσα μου ξέρω πως μπορούμε να τα καταφέρουμε, για μία καλύτερη Ελλάδα, για ένα καλύτερο αύριο… Ωχ, πολύ μεγάλα λόγια, ε; ίσως προκαλούν άγχος, φόβο ή γέλιο. Εγώ πάντως τα πιστεύω… Τι κι αν αποτύχουμε; ( δεν συμφωνώ με τη συγκεκριμένη ρηματική μου επιλογή) δεν υπάρχει αποτυχία. Ατυχία καλύτερα , απόρροια άγχους και κούρασης, παράδοσης ίσως, κι όμως μέσα από αυτήν την ατυχία γινόμαστε πιο δυνατοί και πιο αποφασισμένοι για τη συνέχεια η ζωή είναι ένας διαρκής αγώνας που πρέπει να φέρουμε εις πέρας και θα φέρουμε, γιατί το αξίζουμε , το χρωστάμε στον εαυτό μας, μετά από όλη αυτή την προσπάθεια. Δεν θα πω καλή επιτυχία ή κουράγιο. Όλοι ξέρουμε τις δυνατότητες μας. Οι οποίες σίγουρα είναι πολύ περισσότερες από αυτές που νομίζουμε. Μία συμβουλή μόνο θα δώσω: Να μην χάσουμε ποτέ την πίστη και το πάθος για τα όνειρά μας, κάτι που έμαθα από μία μοναδική φίλη και θα με συντροφεύει σ’ όλη μου τη ζωή. Πανελλήνιες εξετάσεις σημαίνει πανελλήνιες προσπάθειες για την εκπλήρωση πανελλήνιων ονείρων που εκφράζουν πανελλήνιες ελπίδες για ένα αλλιώτικο πανελλήνιο αύριο. Πανελλήνιο χειροκρότημα αξίζει σε όλους μας.                               ( ας επιστρέψω όμως στον Αριστοτέλη μου….)
Ερμιόνη Κουνάδη